Een nieuwe hobby voor Middelmeijer

Een man moet niet stilzitten. Hij kan geen verloren momenten kennen, zijn leven moet tot de nok toe gevuld zijn met bevredigende activiteiten, wil zijn leven per saldo de moeite waard zijn. Hij moet scherp blijven, voor als het gevaar loert. Hij moet voortdurend het beste uit zichzelf halen, zichzelf verbeteren, zodat men van hem zegt, als men hem in het voorbijgaan passeert: 'daar loopt een man die een doel in zijn leven heeft, een man die weet wat hij wil, en hoe hij het gaat krijgen.'

Met deze, en dergelijke bespiegelingen in mijn achterhoofd ben ik de afgelopen tijd op zoek gegaan naar een nieuwe hobby. De leegte die na het laatste leesclub-fiasco optrad in mijn wekelijkse routine werd een paar weken lang opgevuld door samen met Ineke naar The Bold and the Beautiful te kijken, wat me niet in de koude kleren is gaan zitten. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik me waardeloos. Dit gevoel bekroop me niet slechts omdat ik zo veel tijd in gezelschap van de televisie besteedde - ik ben in tegenstelling tot de meeste heren van mijn opleidingsniveau en leeftijd een grote liefhebber van het medium dat televisie heet - nee, dit gevoel bekroop me omdat ik me voor het eerst sinds lange tijd inferieur voelde aan Ineke.

Dat heeft te maken met het volgende: ik ga geregeld naar notariscongressen. Normaliter is het enige prettige aan dergelijke congressen dat onbeperkt voedsel en drank bij de prijs inbegrepen zijn. Om het echter interessanter voor mezelf te maken, neem ik Ineke nogal eens mee. Inmiddels heb ik een flinke kennissenkring in de wereld van het Nederlandse notariaat, en als ik Ineke meeneem naar een congres stel ik haar aan iedereen die ik tegenkom voor. Niet omdat ik graag wil dat ze die mensen ontmoet - de meesten zijn beunhazen - en ook niet omdat zij de mensen graag wil ontmoeten. Nee, ik stel haar aan de mensen voor zodat ze onder de indruk is van mijn vaardigheid in de kunst van het netwerken. Ik geniet ervan om Ineke te laten zien dat mijn sociale leven vele malen interessanter is dan het hare.

De ellende met The Bold and the Beautiful was dat Ineke alle personages erin persoonlijk leek te kennen, en ze als het ware aan mij voorstelde. Ze wist zelfs meer over de personages van deze soap dan ik wist over mijn collega's in het notarisschap. Alle heimelijke buitenechtelijke relaties, alle ruzies, alle levensgeschiedenissen: ze wist het allemaal. De ene keer dat ik een notaris aan Ineke voorstelde met de woorden 'Ineke, mag ik je voorstellen aan Johannes Asselberg, de man die zijn secretaresse heeft bezwangerd en vervolgens haar abortus heeft betaald' kreeg ik een glas wijn in mijn gezicht en een welgemikte schop in mijn edele delen. Ineke kon echter vrijuit praten over alle wederwaardigheden van de mensen op het scherm, zonder daarvoor bestraft te worden. Ik voelde me een nietsnut.

Het idee om een hobby te zoeken begon in mijn hoofd op te spelen, en rond de feestdagen nam ik een besluit: ik word filatelist. Ik ga mijn vrije tijd wijden aan de kleine rechthoekige stukjes papier die men doorgaans op de rechterbovenhoek van enveloppen of ansichtkaarten pleegt te plakken. Voor mijn geestesoog zag ik al een heldhaftige tocht in de noeste wereld van de postzegelverzamelaars, waarin ik uiteindelijk tot grote hoogten zou stijgen; en bewonderd zou worden door het hele land.

Het idee voor deze specifieke hobby kwam niet uit de lucht vallen, noch is het een onberedeneerde keuze. Ik nam het besluit na het zien van de film Zwartboek, die eind december op TV uitgezonden werd. Allicht vond ik de film plat vermaak, vond ik het scenario op verschillende plaatsen tekort schieten, vond ik het allemaal historisch incorrect, etcetera. De reden dat ik de film tot het eind heb uitgekeken is de blondharige nimf met de porseleinblanke huid die de naam Carice van Houten draagt. (Dat wil zeggen, in de loop van het verhaal van Zwartboek wordt ze blondharig. U begrijpt waarop ik doel.)

In de film zit ook een Duitse officier. Een beetje een paffig type, met een bitter slechte muzieksmaak, maar - en hier kom ik tot de kern van het verhaal - hij is filatelist. Van Houten gaat op een goed moment bij de Duitser in kwestie op bezoek in de vooronderstelling dat het een vervelende man zal zijn. De eerste indruk is niet best; het is een, zoals gezegd, een paffig type, en een Duitser bovendien. Maar op het moment dat hij zijn postzegelverzameling te voorschijn haalt, smelt Van Houten als boter voor hem, waarna ze de rest van de film met grote ogen hijgend achter hem aan loopt (bij wijze van spreken natuurlijk, als dat letterlijk de rest van de film zou zijn - Van Houten loopt hijgend achter Duitser aan - had Verhoeven die Oscarnominatie op zijn buik kunnen schrijven).

Het punt is: filatelie erotiseert. De vrouwtjes kunnen geen nee zeggen tegen een man die haar voorstelt zijn postzegelverzameling te komen bekijken. Van het een komt dan allicht het ander, en voor je het weet krijgt 'postzegelverzameling bekijken' een betekenis die voor tien uur 's avonds niet op televisie te zien is. Vrouwen bewonderen mannen die postzegels verzamelt omdat ze ordelijk maar gepassioneerd zijn. Ze hebben waardering voor zowel de kleine zegels als de grote albums. Mijn keuze voor de postzegel is gemotiveerd door verlangen dat ik al jaren koester, een buitenechtelijke affaire te hebben. Bij verschillende gelegenheden heb ik zulks geprobeerd, maar tot nog toe tevergeefs.

Nu gaat dat veranderen. Ik heb al alle kinderpostzegels van de 21e eeuw, dus het kan niet lang meer duren.